Είχα ένα αστείο σχόλιο από κάποιον σήμερα που γελοιωδώς ισχυρίστηκε ότι ο El Greco ήταν «Έλληνας», επειδή στα Ισπανικά Griego είναι ο «Έλληνας». Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι σήμερα το ισπανικό Griego και το ιταλικό Greco σημαίνουν «Έλληνας» (επειδή σήμερα υπάρχει ένα νεωτερικό ελληνικό έθνος), αλλά ΤΟΤΕ (στα χρόνια του El Greco), οι όροι αυτοί σήμαιναν «Ρωμαίος/Ρωμιός».
Αν σας ρωτήσω τι εννοεί ο Μαρτίνος Κρούσιος με τον όρο Graecus όταν, μεταφράζοντας τα Πατριαρχικά Χρονικά που λένε ότι ο πατριάρχης Νήφων Β΄ είχε Ρωμαία μητέρα και Αρβανίτη πατέρα (βλ. την τελευταία ενότητα #4 εδώ), γράφει ότι μητέρα του Νήφωνα ήταν Romana, id est Graeca, είναι σαν να σας ρωτώ τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιον είχανε πατέρα;
Με αφορμή τον Ζεβεδαίο, λοιπόν, στη σημερινή ανάρτηση θα κάνω εθνολογικό σχολιασμό στο Χρονικόν περί των Τούρκων Σουλτάνων του Βαρβερινού Κώδικα (Codex Barberinus Graecus 111), το οποίο συγγράφηκε από κάποιον Aνώνυμο συγγραφέα στο πρώτο τέταρτο του 17ου αιώνα (1600-1625) που, όπως έδειξε η Ελισάβετ Ζαχαριάδου, χρησιμοποίησε ως βασική πηγή την δεύτερη έκδοση (1573) του ιταλικού έργου Gl’ Annali Turchesci o vero vite de principi de casa Othomana (Τα Τουρκικά Χρονικά ήγουν οι Βίοι των Οθωμανών Σουλτάνων) του Francesco Sansovino. Το ενδιαφέρον είναι ότι, με την σειρά του, ο Sansovino χρησιμοποίησε ως βασική πηγή μια λατινική μετάφραση των Ιστοριών του Λαόνικου Χαλκοκονδύλη και έτσι υπάρχουν πολλές «τριάδες» αντίστοιχων χωρίων στα τρία έργα, όπου ο Ανώνυμος αντιγράφει τον Sansovino και ο Sansovino τον Χαλκοκονδύλη (χωρίς να έχει επίγνωση ο Ανώνυμος του έργου του Χαλκονδύλη και της αντιγραφής του από τον Sansovino). Continue reading
smerdaleos 