Ο εθνικιστικός «καρακιτσαρισμός» και η υπεραντιστάθμιση

Η υπεραντιστάθμιση (overcompensation) στην ψυχολογία είναι το φαινόμενο της υπερβολικής αντιστάθμισης (compensation). H αντιστάθμιση πάλι ξεκινάει από την συνειδητή ή ασυνείδητη αναγνώριση «ελλείψεων» και εκδηλώνεται με την επίσης συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια «πλήρωσής» τους. Παράδειγμα αντιστάθμισης είναι το λεγόμενο Ναπολεόντειο σύμπλεγμα ή σύμπλεγμα του κοντού ανθρώπου, σύμφωνα με το οποίο οι κοντοί άνθρωποι αισθανόμενοι μειονεκτικά (συνειδητά ή ασυνείδητα) για την «μικρότητά» τους αντισταθμίζουν με μια τάση «μεγαλουργίας», δηλαδή με μια τάση εκτέλεσης πράξεων που θα αποδώσουν αναγνώριση «υπεροχής».  Ένα άλλο παράδειγμα αντιστάθμισης είναι οι συμπεριφορές που περιγράφονται από την παροιμία «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», δηλαδή η προσπάθεια υποβίβασης της σημασίας των τομέων στους οποίους νιώθουμε ότι υστερούμε.

Στην περίπτωση της εθνολογίας η ψυχολογική υπεραντιστάθμιση απαντά σε άτομα που για τον α ή β λόγο νιώθουν -συνειδητά ή ασυνείδητα- ότι η εθνοτική τους ταυτότητα απειλείται και, κατά συνέπεια, οδηγούνται σε υπέρμετρη εκδήλωση του εθνικού τους φρονήματος. Όταν η υπέρβαση του μέτρου εισέρχεται στα όρια του γελοίου τότε μιλάμε για «εθνικιστικό καρακιτσαρισμό».

Ο Jonathan M. Hall στη σελίδα 18 του βιβλίου “Ethnic Identity in Greek Antiquity” (CUP,1997) γράφει:

In fact, the opposition between primordialism and instrumentalism is not simply one of intellectual fashion. It is the primordialist view of ethnicity that is more likely to be held by members of an ethnic group, particularly an ethnic group which perceives itself to be threatened […] Conversely, instrumentalism is more frequently the viewpoint of one of two groups: either outsiders, such as anthropologists, or alternatively groups within the state whose identity is not especially threatened.

Δηλαδή οι πληθυσμοί που νιώθουν την ταυτότητά τους να απειλείται τείνουν προς την «αρχεγονική» θεώρηση της εθνοτικότητας (ένας «προαιώνιος» και «περιούσιος» λαός με «καθαρό» αίμα), ενώ οι εξωτερικοί παρατηρητές (ανθρωπολόγοι) και οι πληθυσμοί με μεγαλύτερη «αυτοπεποίθηση» τείνουν προς την «ινστρουμενταλιστική» θεώρηση της εθνοτικότητας (η κυρίαρχη εθνολογική θεωρία από τη δεκαετία του 1960 και μετά που θεωρεί ότι οι εθνοτικές ταυτότητες δημιούργούνται μέσα από ιστορικές συγκυρίες και οι εθνότητες είναι πρωτίστως φορείς δράσης του ιστορικού γίγνεσθαι).

Στα Βαλκάνια -ιδιαίτερα στα νοτιοδυτικά: Ελλάδα, Αλβανία, ΠΓΜακεδονία- ο εθνικιστικός καρακιτσαρισμός βρίσκεται σε έξαρση και αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: υπάρχει έντονη κρίση ταυτότητας και μεγάλη ανασφάλεια. Αυτή η ανασφάλεια απορρέει κυρίως από την ΤΕΡΑΣΤΙΑ ασυμφωνία μεταξύ εθνοσυμβολικού μύθου και ιστορικής αλήθειας. Αυτό πάλι είναι προϊόν κυρίως της ελλιπούς εκκοσμίκευσης που είναι ενδημική στη Βαλκανική. Γιατί ο εθνοσυμβολικός μύθος αυτός καθαυτός δεν είναι κακός. Ο σκοπός του είναι να σφυρηλατήσει το αίσθημα αλληλεγγύης και εγγύτητας των μελών και να τους προσφέρει ένα αίσθημα υπερηφάνειας για την ταυτότητά τους. Το πρόβλημα όμως ξεκινά όταν αυτό παραγίνεται. Ο μέσος νοτιοδυτικός βαλκάνιος μεγαλώνει εμποτισμένος με ιδέες ανοήτου μεγαλείου που του περνάνε την ψευδαίσθηση ότι είναι ο αρχαιότερος, ο αυτοχθονότερος, ο σημαντικότερος, ο αμιγέστερος και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο λαός του κόσμου. Όταν σε κάποια φάση τύχει να δει τη σμερδαλέα αλήθεια που απέχει έτη φωτός από τον αγα-υπερβολικό και ερι-υπεραπλουστευμένο εθνοσυμβολικό του μύθο τότε κυριολεκτικά νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του και εξ αιτίας του αντανακλαστικού της αυτοσυντήρησης πιάνεται απ΄όπου βρει. Απενεργοποιεί την ιδιότητα της λογικής και μάταια προσπαθεί να απορρίψει την ιστορική αλήθεια με ό,τι πιο πρόχειρο, ό,τι πιο παράλογο και ό,τι πιο καρακιτσαρίστικο μπορεί να σκεφτεί (ή να βρει στο διαδίκτυο). Όσο βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση πάσχει από «καταγωγικό σύνδρομο». Το σύνδρομο αυτό ξεπερνιέται μόνο μέσα από την εκκοσμικευμένη ιστοριογνωσία. Μόνον όταν συνειδητοποιήσει ο συνδρομούχος ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθει μειονεκτικά μιας και η περίπτωσή του δεν είναι μοναδική , αλλά ανήκει στο γενικότερο φαινόμενο της εθνογένεσης (ethnogenesis) και εθνοδόμησης (nation building) και απαντά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, μόνο τότε θα μπορέσει επιτέλους να ηρεμήσει και να συμφιλιωθεί με την αλήθεια.

Παραδείγματα Εθνικιστικού Καρακιτσαρισμού είναι οι παρακάτω περιπτώσεις «ομηρόπληκτων»:

Παράδειγμα 1: Τα Βουλγαρικά ως «Ομηρικό ιδίωμα».

1)Λοιπόν βάλτε στο [04:55] και ακούστε. Το εν λόγω φρούτο συστήνεται σαν απόγονος Μακεδονομάχων «που πήγαιναν και στο κρυφό σχολειό».

Μάλλιασε η γλώσσα των ιστορικών να λένε ότι το κρυφό σχολειό είναι ένας μύθος του 1821 … και ο Δομαζίτης τον έβαλε και στο Μακεδονικό Αγώνα. Στα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα υπήρχαν ΦΑΝΕΡΑ ελληνικά, βουλγαρικά, σερβικά και ρουμανικά σχολεία στη Μακεδονία.

2) Οι Βούλγαροι από την σημερινή Βουλγαρία βρέθηκαν σαν κατοχικές δυνάμεις στα μέρη του (Φλώρινα) μας λέει ο Δομαζίτης και βασάνισαν τον παππού του «για να πάρουν εκδίκηση γι αυτά που τους έκανε ο Βουλγαροκτόνος».

Λοιπόν, η Βουλγαρία που κατέκτησε ο Βουλγαροκτόνος δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή Βουλγαρία. Στα χρόνια του Βουλγαροκτόνου, η σημερινή Βουλγαρία ήταν ήδη Βυζαντινή περιοχή που είχε κατακτηθεί από τους Νικηφόρο Φωκά και Ιωάννη Τσιμισκή. Η Βουλγαρία του τσάρου Σαμουήλ που κατέκτησε ο Βασίλειος Β΄ είχε σαν κέντρο της την περιοχή του Δομαζίτη, με πρώτη πρωτεύουσα την νήσο του Αγίου Αχιλλέα στην Πρέσπα και δεύτερη πρωτεύουσα την Οχρίδα. Άρα οι 14000 Βούλγαροι που σύμφωνα με τον μύθο τυφλώθηκαν από τον Βασίλειο (στην πραγματικότητα ήταν δεν ήταν 1500 νοματαίοι) δεν ήταν οι πρόγονοι των Κατοχικών Βουλγάρων, αλλά οι πρόγονοι του Δομαζίτη. Ο τελευταίος αντιστεκόμενος Βούλγαρος Ζουπάνος ήταν ο «Ιβάτζης» και ζούσε στην σημερινή νότιο Αλβανία. Τον τύφλωσε «μπαμπέσικα» ο στρατηγός Ευστάθιος Δαφνομήλης και όταν οι Βούλγαροι υπήκοοί του έμαθαν τι έγινε πήραν όπλα, ματσούκια και πυρακτωμένα ξύλα και περικύκλωσαν τον Δαφνομήλη και τους άνδρες του. Τότε ο Δαφνομήλης τους είπε σύμφωνα με τον Σκυλίτση:

συνδρομὴν δὲ θεασάμενος ὁ Εὐστάθιος καὶ τῆς ἑαυτοῦ ἀπεγνωκὼς σωτηρίας παρεκάλει τέως τοὺς ἀμφ’ αὐτὸν ἄνδρας ἀγαθοὺς γενέσθαι καὶ μὴ μαλακισθῆναι, μηδ’ ἑαυτοὺς προδοῦναι καὶ εἰς ἐξουσίαν πεσεῖν τῶν ἐπιζητούντων τὴν αὐτῶν ἀπώλειαν καὶ παρ’ ἐκείνων τὴν σωτηρίαν ἐκδέχεσθαι, ἢ θάνατον οἰκτρὸν καὶ ἐπώδυνον. πρὸς δὲ τὸ πλῆθος ἀπό τινος θυρίδος προκύψας καὶ τῇ χειρὶ κατασιγάσας τὸν ὄχλον τοιῶνδε λόγων ἀπήρξατο· ‘ὅτι μέν, ὦ ἄνδρες οἱ συνειλεγμένοι, οὐδεμία τις προαπέκειτό μοι ἀπέχθεια πρὸς τὸν ὑμέτερον δυνάστην, καὶ ὑμεῖς αὐτοὶ πάντως ἐρεῖτε, ὡς Βούλγαρος μὲν αὐτός, Ῥωμαῖος δ’ ἐγώ, καὶ Ῥωμαῖος οὐ τῶν ἐπὶ Θρᾴκης καὶ Μακεδονίας οἰκούντων, ἀλλ’ ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἥτις ὅσον ἀπέχει ὑμῶν, ἴσασιν οἱ γινώσκοντες.

Δηλαδή σταμάτησε σηκώνοντας το χέρι του το εξοργισμένο βουλγαρικό πλήθος (στην δυτική Kutmichevitsa πάντα) και τους είπε ότι δεν έτρεφε καμία απέχθεια για τον άρχοντά τους επειδή εκείνος ήταν Βούλγαρος και ο ίδιος Ρωμαίος, γιατί δεν ήταν Ρωμαίος από τη Θράκη ή την Μακεδονία (το θέμα γύρω από την Αδριανούπολη εννοεί, γιατί τα μέρη του Δομαζίτη ήταν η καρδιά της Βουλγαρίας και αποτελούσαν αργότερα το θέμα Βουλγαρίας), αλλά Ρωμαίος από τη Μικρά Ασία που έπεφτε πολύ μακριά.

Δύο γενιές μετά την ενσωμάτωση της δυτικής αυτής Βουλγαρίας στο Βυζάντιο έχουμε την εξέγερση του Georgi Vojtekh στην περιοχή Σκοπίων-Ναϊσσού η οποία βοηθήθηκε από τον Σέρβο πρίγκηπα Constantine Bodin με την παροχή  Σέρβων στρατιωτών υπό την διοίκηση του Petrilo. Η εξέγερση αυτή κατανικήθηκε από στρατιωτικές δυνάμεις νομιμόφρονων Βυζαντινών Βουλγάρων της περιοχής Καστοριάς-Κοριτσάς υπό την ηγεσία του Βουλγαρικής καταγωγής βυζαντινού διοικητή της Καστοριάς Boris David !!! Οι ίδιες βυζαντινές δυνάμεις επέδραμαν στην συνέχεια στην περιοχή των Πρεσπών (δηλαδή στα μέρη του Δομαζίτη) για να τιμωρήσουν όσους είχαν πάρει το μέρος των επαναστατών.

Άρα οι Βούλγαροι που εμπλέκονται σε όλα αυτά τα περιστατικά είτε σαν εχθροί των Βυζαντινών είτε σαν νομιμόφρονοι Βυζαντινοί πολίτες δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή Βουλγαρία, αλλά με τους μεσαιωνικούς Βουλγάρους της Kutmichevitsa, δηλαδή τους προγόνους του Δομαζίτη.

3) Πάμε παρακάτω. «Εμείς οι Μακεδόνες»,λέει ο Δομαζίτης, «είμαστε οι πιο καλοί κυρίαρχοι του κόσμου» και «δεν μπορείς να είσαι και Μακεδόνας,δηλαδή κυρίαρχος, και Σλάβος,δηλαδή σκλάβος».

Ό,τι και να πω για τον καρακιτσαρισμό και την ανιστορογνωσία αυτού του φρούτου λίγο θα είναι. Δεν θα πω πολλά. Θα θυμίσω στον Δομαζίτη που νομίζει ότι κατάγεται από τον Μέγα Αλέξανδρο ότι το χαρτί του «μακεδονισμού» δεν το έπαιζαν μόνο οι Βούλγαροι -οι οποίοι το έπαιζαν για ν΄αποφύγουν τον διαμελισμό της Μακεδονίας- αλλά το παίξαμε και εμείς οι Έλληνες με πρώτο και καλύτερο τον Παύλο Μελά, του οποίου η αποστολή ήταν συν τοις άλλοις να διδάσκει στους προνεοτερικούς Βουλγάρους της Μακεδονίας ότι δεν είναι Βούλγαροι, αλλά Μακεδόνες. Ο Βασίλ Τσακαλάρωφ που ήταν Βούλγαρος πατριώτης (γιατί σαφώς υπήρχαν και τέτοιοι) από τα μέρη του Δομαζίτη έγραψε στο ημερολόγιό του:

Αν και είχαμε πει να είμαστε κρυφά, παρ’ όλα αυτά όλοι μας κατάλαβαν, ακόμα-ακόμα και ο γραικομάνος παπάς Γκέρμαν ζήτησε να έρθει σε μας. Του επιτρέψαμε να έρθει. Αυτός ο αδελφός σε τέτοιο βαθμό είχε εξελληνιστεί, που άρχισε να μας μιλά και μια βουλγαρική λέξη έλεγε και δύο ελληνικές. Αναφερθήκαμε στο ζήτημα της εθνικότητάς του, αυτός προσπάθησε με κάθε τρόπο να μας αποδείξει ότι είμαστε Έλληνες! Αφού απέτυχε να παρουσιάσει τα στοιχεία που του ζητήσαμε, άρχισε να αναπτύσσει την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, ότι δεν είμαστε ούτε Έλληνες ούτε Βούλγαροι, αλλά είμαστε Μακεδόνες, χωρίς να σκεφτεί ότι στη Μακεδονία έχει και Τούρκους και Εβραίους και πολλά άλλα έθνη. Κάποιος που δεν γνωρίζει την ιστορία και αρχίσει να σου κάνει κήρυγμα για αυτήν είναι πολύ αστείο! Δεν θέλαμε να μπούμε σε περισσότερες διαμάχες μαζί του και γι’ αυτό τον σταματήσαμε.

Όσον αφορά στη βλακεία περί Σλάβου-σκλάβου που δεν μπορεί να είναι κυρίαρχος ας πάει να το πει σε κάναν Πούτιν άμα είναι μάγκας. Και αν δεν είναι μάγκας να ανοίξει κάνα βιβλίο ιστορίας και να δει της έκταση της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας του Συμεών , της Σερβικής του Ντούσαν και της Ρωσικής στα καλά της.

4) Πάμε στο μεγαλύτερο «μαργαριτάρι» του στο [07:24]: «Το “ιδίωμα” της Μακεδονίας λέει δεν είναι καθόλου σλαβικό, αλλά περιέχει πλήθος Ομηρικών λέξεων».

Θεέ και Κύριε ! Θεέ και Κύριε ! Τί άλλο θα ακούσουμε απο τους καρακίτσους ! Όχι μόνο είναι 100% Σλαβικό αυτό το «ιδίωμα», αλλά για 1000 χρόνια όλος ο κόσμος (ομιλητές και μη) το θεωρούσαν δυτική Βουλγαρική διάλεκτο.

Το 1015 μ.Χ. για πρώτη φορά οι ίδιοι οι Δυτικοί Βούλγαροι το ονόμασαν Βουλγαρική γλώσσα και έκ τοτε όλοι μιλάνε για δυτικές Βουλγαρικές διαλέκτους: από τον Θεοφύλακτο Ήφαιστο μέχρι τον Δανιήλ Μοσχοπολίτη:

-Βουλγαρικό κείμενο γραμμένο στην Οχρίδα το 1015 μ.Χ. :

It can be seen that there are various languages on earth. Of them, there   are five Orthodox languages: Bulgarian, Greek, Syrian, Iberian (Georgian) and   Russian. Three of these have Orthodox alphabets: Greek, Bulgarian and Iberian.   There are twelve languages of half-believers: Alamanians, Franks, Magyars   (Hungarians), Indians, Jacobites, Armenians, Saxons, Lechs (Poles), Arbanasi (Albanians), Croatians, Hizi, Germans.

Μάλιστα Βούλγαροι της Μακεδονίας το 1015 μ.Χ. μιλάνε για Βουλγαρική γλώσσα και Βουλγαρικό αλφάβητο.

– Δανιήλ Μοσχοπολίτης 1794 μ.Χ. : Συνέγραψε το «τετράγλωσσο λεξικό» και για Βουλγαρικά χρησιμοποιεί την Βουλγαρική διάλεκτο της Οχρίδος.

Aλβανοί, Βλάχοι, Βούλγαροι, αλλόγλωσσοι χαρήτε

κι’ ετοιμασθήτε όλοι σας Ρωμαίοι να γενήτε

βαρβαρικήν αφήνοντας γλώσσαν, φωνήν και ήθη…

Δεν είναι πλέον δύσκολο να μάθετε Ρωμαϊκά και να μην βαρβαρίζετε με λέξεις πέντε δέκα…

Ξυπνήσατε από τον βαθύν ύπνον της αμαθείας Ρωμαϊκά γλώσσα μάθετε, μητέρα της Σοφίας…

Σαν να μην έφταναν αυτά μας παραθέτει και ένα παράδειγμα «καρακιτσαρίστικης  ομηροπληξίας» όταν ισχυρίζεται ότι οι λέξεις hoditi, po, pat, dom που απαντούν σε όλες τις Σλαβικές γλώσσες είναι «ομηρικές».

Σαν να μην έφτανε το ότι ούτε μία από αυτές είναι «ομηρική» (αλλά σχεδόν όλες είναι ΙΕ συγγενείς αρχαίων ελληνικών λέξεων) , αλλά είναι όλες τους καθαρά πρωτο-σλαβικές στην περίπτωση του pat υποπίπτει και σε επιπλέον παράπτωμα. Η λέξη αυτή προέρχεται από το πρωτο-σλαβικό και παλαιοσλαβωνικό pǫtь που απαντά στα γραπτά της OCS σε αυτήν την μορφή μέχρι και το 1200 μ.Χ. από εκεί και μετά ακολούθησε διαλεκτική απόκλιση ως προς την εξέλιξη του έρρινου ǫ το οποίο στις διάφορες περιοχές πήρε τις εξής μορφές. Pat με πλήρες «α» δεν λέγεται εντός της ελληνικής Μακεδονίας, αλλά απαντά στη ΠΓΔΜ και στην δυτική Βουλγαρία (ζώνη 2). Στις Βουλγαρικές διαλέκτους της ελληνικής μακεδονίας απαντά κυρίως η μορφή με schwa păt και στις νησίδες όπου έχει επιβιώσει η παλαιοσλαβωνική ερρινότητα pănt. Ο Δομαζίτης διάλεξε αυτό που τον βόλευε.

Παράδειγμα 2: Τα Αλβανικά «Ομηρικό ιδίωμα».

Μάλιστα … ο Φαήλος βαπτίζει τους Αρβανίτες «πρωτο-ελλαδικό» φύλο και ανακαλύπτει και αυτός «ομηρικές» λέξεις.

Πάμε από την αρχή. Ο όρος «πρωτο-ελλαδικός» δεν υφίσταται. Είναι κατασκεύασμα του Φαήλου και πρέπει να εξηγήσει πως τον χρησιμοποιεί.

Το επίθετο «πρωτο-ελληνικός» υπάρχει και περιγράφει ό,τι έχει σχέση με τον κοινό πρόγονο των ιστορικών αρχαιοελληνικών διαλέκτων.

Το επίθετο «προ-ελληνικός» υπάρχει και περιγράφει ό,τι έχει σχέση με το γλωσσικό υπόστρωμα που βρήκαν οι πρωτο-Έλληνες στην Ελλάδα.

Η Ελλαδική περίοδος υπάρχει και είναι ένας άλλος τρόπος για να πούμε Χαλκοκρατία στον Ελλαδικό χώρο.

1) Ο όρος που χρησιμοποιεί ο Φαήλος δεν υπάρχει πουθενά. Και πως να έχει σχέση με τα παραπάνω όταν τα «Αρβανιτζέλια» (όπως αποκαλούνται από τους Γιαννιώτες συγγραφείς του 14ου αιώνα) μόλις μετά το 1300 μ.Χ. άρχισαν να πρωτοπατούν το πόδι τους στον Ελλαδικό χώρο. Το περιγράφουν και ο Καντακουζηνός και τα Χρονικά των Τόκκων και των Ιωαννίνων. Η απώτερη καταγωγή τους είναι κοινή με αυτήν των Αλβανών και οι περισσότεροι ιστορικοί και γλωσσολόγοι σήμερα πιστεύουν ότι πρόκειται για Δακο-Μυσικό φύλο του μέσου Δούναβη που σπρώχθηκε νοτιοδυτικά προς την Αλβανία από τα σλαβικά κύματα μέχρι που βρήκε ευνοϊκό έδαφος για να επιβιώσει χωρίς να αφομοιωθεί στα απομονωμένα βουνά της Αλβανίας, όπου και πρωτοεμφανίζεται μετά το 1000 μ.Χ. σε Βουλγαρικό κείμενο από την Οχρίδα (Arbanasi, το παρέθεσα πιο πάνω στον Δομαζίτη).

2) Πάμε στον «Ομηροπληξία» του Φαήλου. Ισχυρίζεται λοιπόν ότι στα Αρβανίτικα (που από γλωσσικής άποψης δεν είναι παρά η νοτιότερη τοσκική διάλκετος της αλβανικής) υπάρχει μια λέξη για το άλογο που χρησιμοποιεί ο Αχιλλέας στον Όμηρο. Μετά από μία έρευνα καρακιτσαρίστικων ιστοσελίδων βρήκα ότι η λέξη που εννοεί είναι το όνομα Βάλιος για ένα άλογο του Αχιλλέα που σημαίνει «ποκιλόχρωμος, εν μέρει λευκός» και η Αρβανίτικη λέξη που εννοείται είναι το αλβανικό balë «λευκόστικτος».

Λοιπόν, πρώτον το Βάλιος είναι διαλεκτική παραλλαγή του φαλός = λευκός.

A.white, Hsch. (Cf. Skt. bhālam ‘brightness, forehead’, Welsh bal ‘having a white spot on the forehead’, etc.)

Όλα τα παραπάνω, δηλαδή τα ελληνικά Βάλιος/φαλός, το αλβανικό  balë, το κελτικό bal = «με λευκό σημάδι στο μέτωπο», το Σανσκριτικό bhalam = «μέτωπο, φωτεινότητα» αλλά και όλοι οι παρακάτω σλαβικοί, λιθουανικοί κλπ όροι (λ.χ. Belograd = «Λευκό Κάστρο») απλώς κατάγονται από την ίδια ΠΙΕ ρίζα *bhel-«λευκός,φωτεινός». Δηλαδή, με άλλα λόγια, το αλβανικό balë έχει την ίδια ακριβώς σχέση με το «Ομηρικό» Βάλιος που έχει το Κελτικό bal … απλά είναι ΙΕ συγγενείς.

Όπως είπα οι πρόγονοι των Αρβανιτών άρχισαν να εισέρχονται στον Ελλαδικό χώρο μετά το 1300 μ.Χ. Μέχρι τότε ζουσαν γύρω από την Kruja στην περιοχή Άρβανον απ΄όπου βγήκαν και τα εθνικά ελλην. Ἀρβαν-ίτης ~ λατιν. Alban-ensis = «κάτοικος του Αρβάνου».