Ο Λέων ο Διάκονος στην ιστορία του αναφέρει πως το αρμενικό όνομα Τσιμισκής «εἰς τὴν Ἑλλάδα μεθερμηνευόμενον» σημαίνει «Μουζακίτσης» και ότι ο αυτοκράτορας απέκτησε αυτό το παρατσούκλι επειδή ήταν βραχύς στην «ηλικία» (ανάστημα). Όσοι δεν γνωρίζετε, ο Λέων ο Διακόνος είναι αυτός που πίστευε ότι οι «Ταυροσκύθαι» Ρώς ήταν απόγονοι των Μυρμιδόνων και του Σκύθη Αχιλλέα, από τους οποίους είχαν μάθει τις «Ελληνικές» τους θυσίες και τα «Ελληνικά» τους όργια.
[…] καὶ περὶ τῶν τῷ Ἰωάννῃ πραχθέντων, ὃς κατ‘ ἐπίκλησιν Τζιμισκῆς ἐκαλεῖτο (τοῦτο δὲ τὸ τῆς Ἀρμενίων διαλέκτου πρόσρημα ὂν, εἰς τὴν Ἑλλάδα μεθερμηνευόμενον μουζακίτζην δηλοῖ· βραχύτατος γὰρ τὴν ἡλικίαν τελῶν ἐπωνυμίαν ταύτην ἐκτήσατο), […]
Στο παραπάνω χωρίο, ο όρος «Ἑλλάς» σημαίνει «Ελληνική γλώσσα» (όπως το «κατὰ Ἑλλάδα γλῶσσαν» στην προτελευταία γραμμή του Ηροδότειου χωρίου [6.98]) και, επειδή ο όρος «Μουζακίτσης» δεν είναι αττικοπρεπής, ο Λέων προφανώς εννοεί την δημώδη γλώσσα, την οποία οι αττικίζοντες συνήθως ονόμαζαν «ἰδιώτιδα (~ άτεχνη, άκομψη, αγροικική).
Πάντοτε ο Λέων ο Διάκονος γράφει πως ο Ωηλέων λεγόταν Γωλέων λόγω «ἀγροικικῆς ἰδιωτείας»:
ἐπεὶλέγεται καὶ Λέοντα τὸν Φωκᾶν, τὸν πρὸς πάππου θεῖον τοῦ Βάρδα, τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκκοπῆναι ἀνηλεῶς, ὀνομάζεσθαι δὲτὸν χῶρον, καθ‘ ὃν τὴν τοιαύτην ὑπέστη ποινὴν, Ὠηλέοντα, πρὸς δὲ τῆς ἀγροικικῆς ἰδιωτείας κεκλῆσθαι Γωλέοντα.
Ο Μιχαήλ Ατταλειάτης γράφει για το φαινόμενο του κεραυνού ότι οι «μαθηματικοί» το θεωρούσαν ως «ποτάμιον πῦρ» και οι «ἰδιῶται» νόμιζαν ότι ήταν «μέγιστον ἑρπετὸν δρακοντῶδες»:
καὶ τὰς αἰτίας τῶν κεραυνῶν ἄλλοι μὲν ἄλλας ἐδίδουν, ἕτεροι δὲ ἀνομοίας. οἱ μὲν γὰρ μαθηματικοὶ ποτάμιον εἶναι τοῦτο πῦρ ἐκ φυσιολογίας ἐφθέγγοντο […] οἱ δὲ ἰδιῶται μέγιστον ἑρπετὸν δρακοντῶδες ἀντέλεγον […]
Ο όρος «ἰδιῶτις γλῶσσα» για την δημώδη καθομιλουμένη απαντά πάνω από μία φορά στην Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής, η οποία γράφει ότι η «ἰδιῶτις γλῶσσα» αποκαλούσε τους «Ούννους» «Ούζους» (το αντίθετο βέβαια ίσχυε, δηλαδή η Κομνηνή ονόμαζε τους Ούζους «Ούννους») και τα «τέμπη» «κλεισούρες».
[7.5.2] ἀλλ’ ὅτι Οὐννικῆς ποτε στρατιᾶς ἐπιφοιτησάσης τῇ λίμνῃ (τούτους δὲ τοὺς Οὔννους Οὔζους ἀπεκάλεσεν ἡ ἰδιῶτις γλῶσσα)
[10.2.4] Τὰ γὰρ τέμπη, ἅπερ κλεισούρας ἡ ἰδιῶτις οἶδε γλῶττα καλεῖν
Αλλά ας γυρίσουμε στο αρμενικό παρωνύμιο «Τσιμισκής» (ο αυτοκράτορας καταγόταν από την αρμενική οικογένεια των Κουρκούων) που «εἰς τὴν Ἑλλάδα μεθερμηνευόμενον» σημαίνει «Μουζακίτσης».
Όμως τι θα πει «Μουζακίτσης»;
Ο Λέων ο Διάκονος μάλλον μας άφησε λάθος ετυμολόγηση του αρμενικού παρωνυμίου «Τσιμισκής» = «Μουζακίτσης», ως «κοντός» (βραχύτατος γὰρ τὴν ἡλικίαν).
Αυτό που μπορεί να τον μπέρδεψε είναι το ότι ο όρος περιέχει το σλαβικό υποκοριστικό επίθημα -ica/-ίτσα (< -īkā < IE *-ih2-keh2, λ.χ. αρκουδίτσα, νυφίτσα, μουσίτσα) που βρίσκουμε και στα επίθετα Θεοφιλίτσης και Νικουλίτσας, τα οποία ο Σκυλίτσης εξηγεί ως υποκοριστικές μορφές των ονομάτων Θεόφιλος και Νικόλαος, λόγω του μικρού αναστήματος των φορεών τους (εδώ «ἡλικία» = «ύψος», ο τελευταίος ορισμός V). Θυμίζω ότι στην μεσαιωνική γραπτή Ελληνική το σύμπλεγμα «τζ» απέδιδε τον προστριβόμενο φθόγγο που σήμερα αποδίδουμε ως «τσ».
ὁ τοῦ βασιλέως Μιχαὴλ καὶ Βάρδα τοῦ καίσαρος συγγενὴς Θεόφιλος,
ὃν ὑποκοριζόμενοι διὰ τὸ μικρὸν τῆς ἡλικίας Θεοφιλίτζην ἐκάλουν,ὁ δὲ τὰ Σέρβια φυλάττων Νικόλαος, ὃν Νικολιτζᾶν ὑποκοριζόμενοι διὰ τὸ βραχὺ τῆς ἡλικίας ἐκάλουν,
Το υποκοριστικό επίθημα «-ίτζης» (= -ίτσης) είναι αρκετά συχνό στην ιστορία του Σκυλίτση:
ΣΥΝΟΨΙΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ […] ΠΑΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΥΡΟΠΑΛΑΤΟΥ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΡΟΥΓΓΑΡΙΟΥ ΤΗΣ
ΒΙΓΛΑΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΙΤΖΗ.προδοσίᾳ προὔδωκε τὴν πατρίδα. Βοϊδίτζης κλῆσις τῷ ἀνδρί.
καὶ ὁ μὲν εὐθέως περιδινηθεὶς τῷ ἀλγήματι κατερρύη τοῦ ἵππου,
τῶν δὲ σὺν αὐτῷ τις (Διακονίτζης τούτῳ ἦν τὸ ἐπώνυμον)καὶ εὐπρεπείᾳ τῷ τότε διαλάμπουσα συνέζευκτο μὲν ἀνδρὶ Θεοδώρῳ πατρικίῳ τῷ Γουνιαζίτζῃ
ἐν τῷ Ἑβδόμῳ σφαιρίζων ὁ κληρικός. ὡσαύτως καὶ Γαβριηλόπωλον καὶ Βασιλίτζην,
πλησίον οὔσης τῆς ἀκροπόλεως, ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ μαγίστρου Γρηγορᾶ τοῦ Ἰβηρίτζη (πενθερὸς δὲ ὁ Γρηγορᾶς τοῦ Κωνσταντίνου) παρεγένετο
Λέοντα δὲ πατρίκιον τὸν Κατακαλίτζην καὶ Ἀβεσσαλὼμ πατρίκιον τὸν τοῦ Ἀροτρᾶ ἐκτυφλώσαντες ἐν ἐξορίᾳ παρέπεμψαν
ἐλήφθη οὖν Δομετιανὸς ὁ Καυκάνος, ἀνὴρ δυνάστης καὶ τῷ Γαβριὴλ συμπάρεδρος, καὶ Ἠλίτζης ὁ ἄρχων Μογλένων, καὶ ἕτεροι δυνάσται πολλοὶ καὶ λαὸς πολεμιστὴς οὐκ ὀλίγος.
προσῆλθον δὲ τῷ βασιλεῖ καὶ ἕτεροι μεγιστᾶνες τῶν Βουλγάρων, ὁ Νεστορίτζης, ὁ Λαζαρίτζης καὶ ὁ νέος Δοβρομηρός,
πέμπεται τοίνυν Κωνσταντῖνος ὁ Φαγίτζης εὐνοῦχος, ἄνθρωπος Παφλαγὼν καὶ συνήθης τῷ βασιλεῖ,
γνοῦσα τοῦτο Ζωὴ ἡ βασιλὶς διά τινος τῶν οἰκειοτάτων αὐτῇ εὐνούχων τοῦ λεγομένου Σγουρίτζη δώροις ὑποφθείρει τὸν ἰατρὸν οὐκ ὀλίγοις
Αφού λοιπόν ο Λέων ο Διάκονος μας λέει ότι όρος «Μουζακίτζης» είναι μετάφραση αρμενικού παρωνυμίου και ξεκαθαρίστηκε ότι περιέχει το συχνό παρωνυμικό/υποκοριστικό επίθημα «-ίτζης», από το οποίο μάλλον συμπέρανε ότι σημαίνει «μικρόσωμος, κοντός», τώρα μένει να βρεθεί η αληθινή ετυμολογία του θέματος «μουζακ-».
Τα «μουζάκια» ή «τσερβούλια» ήταν τα υποδήματα των φτωχότερων στρατιωτών. Ο όρος «μουζάκια» είναι απώτερης ιρανικής καταγωγής και εισήλθε στην δημώδη Ελληνική μάλλον με αρμενική διαμεσολάβηση:
μεσαιωνικό περσικό mōzag = «υπόδημα» > παλαιό αρμενικό mučak
Επομένως, το παρατσούκλι «Τσιμισκής ~ Μουζακίτσης» είναι ανάλογο με το λατινικό παρατσούκλι Καλιγούλας (Caligula = λατινικό υποκοριστικό -ula προσαρτημένο στον όρο caliga = «σανδάλι λεγεωναρίου», σαν να λέγαμε σήμερα «Αρβυλάκι ~ Στρατιωτάκι») που οι Ρωμαίοι στρατιώτες έδωσαν στον μικρό γιο του στρατηγού τους Γερμανικού, επειδή τον έφερνε μαζί του στο στρατόπεδο.
H caliga ονομάστηκε έτσι επειδή φτιαχνόταν από «κάλο» <λατινικό callum = «σκληρό δέρμα» (ΙΕ ρίζα *kal- «σκληρός», λ.χ. παλαιό ιρλανδικό calath = «σκληρός», σλαβικό kaliti = «σκληραίνω, κάνω μεταλλουργική επαναφορά –tempering– για να προκύψει ανθεκτικότερο μέταλλο»).
Η caliga αντικαταστάθηκε ως στρατιωτικό υπόδημα γύρω στο 200 μ.Χ. από τον campagus militaris ο οποίος, όπως θα εξηγήσω παρακάτω, προέκυψε από αγροτικά υποδήματα (campus = «κάμπος, χωράφι») και στην ευτελέστερη μορφή του είναι η βάση των βυζαντινών «μουζακίων» ή «τσερβουλίων».
Ο εναλλακτικός όρος «Τσερβούλια» είναι λατινικής καταγωγής και σημαίνει «υποδήματα των υπηρετών» (servus = «υπηρέτης», servula = «υπηρετριούλα, νεαρή υπηρέτρια», εξού και το νεοελληνικό σερβίρω = «βάζω φαϊ στο πιάτο» < «εξυπηρετώ» και το αγγλικό service = «υπηρεσία»), δηλαδή «ευτελή υποδήματα».
Ο όρος «Τζερβουλιανοί» δήλωνε υποτιμητικά τους «ουτιδανούς, τιποτένιους» φτωχούς που φορούσαν «τζερβούλια». Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος νόμιζε πως το εθνωνύμιο «Σέρβοι» προέρχεται από το λατινικό servus = «δούλος». Η ετυμολογία αυτή δεν αποκλείεται (άλλωστε ο όρος «σκλάβος/sclavus» προέρχεται από το πρώιμο -πριν την τροπή a>o- σλαβικό ενδωνύμιο Slavěninŭ > «Σκλαβηνός», επειδή οι αιχμαλωτισθέντες Σλάβοι γέμιζαν τα σκλαβοπάζαρα μέχρι την Ανδαλουσία και στην βαλκανική ρωμανική συνέβη η τροπή rv>rb, λ.χ. ρουμανικό sèrvus > sjèrvu > șerb , όπως λ.χ. τα βλαχικά corvus, cervus > corbu και tserbu αντίστοιχα) αλλά, από την άλλη, δεν είναι και βέβαιη, γιατί υπάρχουν και άλλες ισοπίθανες ετυμολογήσεις (και υπάρχουν και οι Σόρβοι Σλάβοι που ουδέποτε εγκαταστάθηκαν σε πρώην ρωμαϊκά εδάφη).
Τέλος πάντων, αυτό που μας ενδιαφέρει από το χωρίο του Πορφυρογέννητου δεν είναι οι Σέρβοι, αλλά ο ορισμός των όρων «τζερβουλιανοί» και «σέρβυλα ~ τσερβούλια»:
[DAI,32] Σέρβλοι δὲ τῇ τῶν Ῥωμαίων διαλέκτῳ «δοῦλοι» προσαγορεύονται, ὄθεν καὶ «σέρβυλα» ἡ κοινή συνήθεια τὰ δουλικά φήσιν ὑποδήματα, καὶ «τζερβουλιανούς» τοὺς τὰ εὐτελῆ καὶ πενιχρὰ ὑποδήματα φοροῦντας.
Υπάρχει ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο που διεθνώς είναι γνωστό ως Praecepta Militaria (ο πρωτότυπος ελληνικός τίτλος είναι «Στρατηγικὴ ἔκθεσις καὶ σύνταξις Νικηφόρου δεσπότου»), το οποίο περιγράφει την στρατολόγηση, εξοπλισμό, εκπαίδευση και τρόπο μάχης των Ρωμαϊκών στρατευμάτων που, επί βασιλείας Νικηφόρου Φωκά (που ίσως ήταν και ο συγγραφέας του εγχειριδίου), όχι μόνο απέκρουσαν την «τζιχάντ» του τρανού Sayf Al-Dawla, αλλά βγήκαν και στην αντεπίθεση κατακτώντας την Κιλικία και την Αντιόχεια.
Στο εγχειρίδιο αυτό διαβάζουμε ότι οι πεζικάριοι πρέπει να είναι «υψηλόσωμοι Ρωμαίοι ή Αρμένιοι κάτω των σαράντα ετών» και να φοράνε, αν είναι δυνατόν, αρβύλες, αλλιώς «σανδάλια ἤγουν μουζάκια, εἴτε τὰ λεγόμενα ἐν τῇ συνηθείᾳ τζερβούλια».
Οι «κλασικές» caligae των Ρωμαίων Λεγεωναρίων που δημιούργησαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (~ 100 π.Χ.-100 μ.Χ), όπως ανέφερα και παραπάνω, γύρω στο 200 μ.Χ. αντικαταστάθηκαν σταδιακά από τους campagi militares, υπόδημα που περιγράφει ο Ιωάννης Λυδός. Ωστόσο, ο λατινικός όρος caligae επιβίωσε στην βυζαντινή Ελληνική με τη σημασία «στρατιωτικό υπόδημα» ως «καλίκιον», με πληθυντικό (τα) καλίκια > «καλίτσια», τα οποία φοράει στα Ακριτικά Έπη ο Διγενής Ακρίτας !
Ο campagus που περιγράφει ο Λυδός δεν ήταν ευτελές υπόδημα, γιατί το φορούσαν οι αξιωματικοί και οι αυτοκράτορες.
καὶ ὑπόδημα μέλαν, ὑποσάνδαλον, […] ἱμάντων ἑκατέρωθεν ἐπὶ τοὺς ἀστραγάλους ὑπὸ τὸ ψαλίδωμα τοῦ ποδός διελκομένων […] ὅλον δὲ τὸν πόδα τῇ περισκελίδι διαλάμπειν […] κάμπαγον αὐτὸ καλοῦσιν ἐκ τῆς ἐπὶ τὸν κάμπον, οἶον εἰ τὸ πεδίον […]
Στο ψηφιδωτό της Ραβέννας που χρονολογείται γύρω στο 500 μ.Χ. και ονομάζεται «ο Χριστός Στρατιώτης» (Christus Miles), ο Χριστός φοράει κάμπαγους (campagi militares) στα πόδια.
Αντίθετα, τα μουζάκια ή τσερβούλια φτιάχνονταν από ευτελέστερα υλικά και πρέπει να είναι τα υποδήματα που βρίσκουμε στις Αγιογραφίες των Στρατιωτών Αγίων (λ.χ. Άγιοι Γεώργιος, Δημήτριος και Θεόδωρος) τα οποία έχουν την μορφή επικνημίων επιδέσμων (σαν και αυτούς που οι στρατιώτες φορούσαν μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, puttees).
Ο όρος «τσερβούλια» επιβιώνει στoν Βουλγαρικό όρο Цървул που στην Βουλγαρική είναι συνώνυμος του πρωτοσλαβικού όρου *opĭnŭkŭ ~ «σανδάλια, τσερβούλια» που, με τη σειρά του, εισήλθε ως δάνειο στην Αλβανική ως opingë. Το είδος του υποδήματος που οι Σλάβοι πρωτονόμασαν *opĭnŭkŭ ίσως έχει Δακική-Μυσική καταγωγή.
smerdaleos 
Αγαπητοί κύριοι,
1) Άλλη μία λαμπρά ανάρτησις του κ. Σμερδαλέου. Το γεγονός ότι το εξαίρετον ιστολογιόν του ευρίσκεται εις την 6.832 θέσιν του Πίνακος Θεαματικότητος της Alexa δεικνύει το χαμηλότατον μορφωτικόν επίπεδον των αποβλακωμένων (από το χριστιανικόν ευαγγέλιον) Ρωμιών. Αι παρατηρήσεις και επισημάνσεις που κάμνει εις την παρούσαν ανάρτησιν ο κ. Σμερδαλέος αποδεικνύουν διά μίαν εισέτι φοράν την σπανίαν κλάσιν του ανδρός και το έμφυτον τάλαντόν του εις την Γλωσσολογίαν
2) Ωστόσον, κάμνει «μπάμ» η ανεξήγητος λατρεία του κ. Σμερδαλέου προς τους Σλάβους και τους Σέρβους (προφανώς είναι νυμφευμένος ή έχει γκόμεναν κάποιαν νεαράν Σλάβαν ή Σέρβαν), αφού προσπαθεί να βγάλη σκάρτον έναν Κωνσταντίνον Πορφυρογέννητον, όστις μάς διαβεβαιοί ότι το εθνωνύμιον «Σέρβος» προέρχεται από το λατινικόν servus = «δούλος», τουτέστιν ότι οι «Σέρβοι» υπήρξαν επί αιώνας οι σερβιτόροι των Ρωμιών. Πάλιν καλά που ο πολύς κ. Σμερδαλέος δεν αμφισβητεί και το ότι το «Σλάβος» προέρχεται από το «σκλάβος»,
3) Ο γέρων Βάταλος καταγγέλλει δημοσίως τον κ. Σμερδαλέον διά το εξής ατόπημά του: Ενώ αντλεί τας πληροφορίας του από το αριστουργηματικόν σύγγραμμα του ραγδαίως ανερχομένου Πολωνού Βυζαντινολόγου Πέτρου Γκροτόφσκι (Piotr L. Grotowski) «Arms and Armour of the Warrior Saints: Tradition and Innovation in Byzantine Iconography (843-1261)» 1η έκδοσις 2010, αποσιωπά τας φοβεράς αποκαλύψεις του Γκροτόφσκι διά να μή στενοχωρηθώσι οι Γαλιλαίοι αναγνώσται του!…
Κυρίως αποσιωπά το τί μεσολάβησε και ο Χριστιανισμός που εξεκίνησε ως μία ειρηνιστική θρησκεία σαν τους σημερινούς Ιεχωβάδες με κεντρικόν σύνθημα το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», εξειλίχθη εις μίαν πολεμικήν θρησκείαν επί ημερών Μ. Κωνσταντίνου (βλέπε Κεφάλαιον «God’s Peace and Holy War in Christian Doctrine», σελ. 63 έως 74 του βιβλίου)
Επίσης, ο αγαπητός κ. Σμερδαλέος αποσιωπά τας συγκλονιστικάς αποκαλύψεις του Πέτρου Γκροτόφσκι εν τω κεφαλαίω «Warrior Saints and Ancient Gods» (σελ. 92 έως 98 του βιβλίου), όπου αποδεικνύεται οριστικώς και αμετακλήτως ότι ΌΛΟΙ οι Πολεμικοί Άγιοι των Γαλιλαίων είναι ανύπαρκτοι και πιστή αντιγραφή των Αρχαίων Ελληνικών Θεών του Πολέμου!..
4) Διά να μή μείνη η παραμικρά αμφιβολία διά την ακρίβειαν των λεγομένων του γέροντος Βατάλου, προσφέρω διά δωρεάν κατέβασμα το σύγγραμμα του Πέτρου Γκροτόφσκι εις ό παραπέμπει ο κ. Σμερδαλέος, με την ματαίαν ελπίδα ότι θα βρεθώσι 2 ή 3 Ρωμιοί αναγνώσται που θα εντρυφήσουν εις αυτό και θα θελήσουν να αφαιρέσουν την χριστιανικήν τσίμπλαν από τους οφθαλμούς των
http://www.docdroid.net/R60ikNB/piotr-l-grotowski-arms-and-armour-of-the-warrior-saints-tradition-and-innovation-in-byzantine-iconography-843-1261-2010.pdf.html
Μετά πάσης τιμής
Γέρων Βάταλος
Κωνσταντίνον Πορφυρογέννητον, όστις μάς διαβεβαιοί ότι το εθνωνύμιον «Σέρβος» προέρχεται από το λατινικόν servus = «δούλος», τουτέστιν ότι οι «Σέρβοι» υπήρξαν επί αιώνας οι σερβιτόροι των Ρωμιών. Πάλιν καλά που ο πολύς κ. Σμερδαλέος δεν αμφισβητεί και το ότι το «Σλάβος» προέρχεται από το «σκλάβος»,
—
Βάταλέ μου, είναι πολύ παρακινδυνευμένο να αναγάγουμε το ενδωνύμιο Srbi (= Σέρβοι) στο λατινικό “servus”. Δεν το αποκλείω, αλλά η ύπαρξη των Σόρβων στην Γερμανία (ενδωνύμιο Serbi) πρέπει να προβληματίσει την καταγωγή του όρου από το λατινικό servus. Θυμίζω ότι οι Σόρβοι είναι γνωστοί ως Venedi/Wends στους Γερμανούς και στον Τάκιτο.
Αν διαβάσεις καλύτερα την ανάρτησή μου θα δεις ότι είμαι σίγουρος ότι ο όρος «Σλάβος» ΔΕΝ προέρχερχεται από τον «σκλάβο», αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο (δηλαδή ο σκλάβος/slavus = δούλος προέρχεται από τον ςθνοτικό «Σκλάβο/Σκλαβηνό» που με τη σειρά του προέρχεται από το σλαβικό ενδωνύμιο Sloveninu = «ομιλητής της γλώσσας, αυτός που ξέρει τις λέξεις/slova», αντίθετα από τον «μουγγό» němьcь = «μη σλάβο, Γερμανό»).
Να είσαι πιο προσεκτικός όταν με διαβάζεις.
2) Ωστόσον, κάμνει «μπάμ» η ανεξήγητος λατρεία του κ. Σμερδαλέου προς τους Σλάβους και τους Σέρβους (προφανώς είναι νυμφευμένος ή έχει γκόμεναν κάποιαν νεαράν Σλάβαν ή Σέρβαν), αφού προσπαθεί να βγάλη σκάρτον έναν Κωνσταντίνον Πορφυρογέννητον
—-
Αφού δεν είσαι «σλαβόφιλος» εσύ η «γαρασδοειδής όψις εσθλαβωμένη» (κατά το ήμισυ 🙂 ) που μας παριστάνεις τον απόγονο του Αριστοτέλους και αρνείσαι την ΜΗΤΡΙΚΗ σου γλώσσα (ήτοι την γλώσσα της μητρός) και θρησκεία, οι υπόλοιποι περισσεύουμε.
ΥΓ. Ο Πορφυρογέννητος είναι κατά κανόνα «σκάρτος» στις ετυμολογήσεις του … όπως και ο Πλάτων. Αν είχες διαβάσει τα έργα του Πορφυρογέννητου θα το είχες καταλάβει.
Βάταλε, έκανες μήπως κατά λάθος το ίδιο σχόλιο δύο φορές; Γιατί βλέπω διπλό το σχόλιό σου.
ΥΓ Ευχαριστώ για το βιβλίο!
Δεν μου λες, από Peter Heather παίζει τίποτε στο μαγαζί σου;
Αυτοκρατορίες και Βάρβαροι
Γότθοι
Βησιγότθοι
Ούννοι
Κύριον Σμερδαλέον:
1) Ναι, έστειλα το σχόλιον δύο φοράς, διότι την πρώτην μοί εφάνη ότι δεν το επήρε η wordpress
2) Έχετε απόλυτον δίκαιον διά το σκλάβος – Σλάβος: Σάς εδιάβασα πολύ καλά, αλλά από την βιασύνην μου έγραψα το αντίθετον από το ορθόν: Το «σκλάβος» προήλθεν από το «Σλάβος»! Το Etymology Online συμφωνεί μαζί σας και δεν έχει καμμίαν αμφιβολίαν διά την προέλευσιν του «σκλάβος» από το «Σλάβος»
http://www.etymonline.com/index.php?allowed_in_frame=0&search=slave&searchmode=none
ΙΔΟΥ επί λέξει τί γράφει: «slave (n.) late 13c., “person who is the chattel or property of another,” from Old French esclave (13c.), from Medieval Latin Sclavus “slave” (source also of Italian schiavo, French esclave, Spanish esclavo), originally “Slav” (see Slav); so used in this secondary sense because of the many Slavs sold into slavery by conquering peoples.
This sense development arose in the consequence of the wars waged by Otto the Great and his successors against the Slavs, a great number of whom they took captive and sold into slavery. [Klein]»
3) Το γεγονός ότι η αείμνηστος μήτηρ μου ήτο σλαβόφωνη δεν μοί δίδει το δικαίωμα να παραποιώ την αλήθειαν. Δυστυχώς, δεν επρόλαβα να της κάμω τέστ DNA διά νά ίδω αν ήτο γνησία Σλάβα ή εκσλαβισμένη Ρωμιά.
4) Πάντως, αι σημεριναί αποκαλύψεις σας διά τα μουζάκια + τσερβούλια και τα καλλίτσια του Διγενή Ακρίτα είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακαί και όλοι ημείς οι γνώσται είμεθα λίαν ευγνώμονες. Είσθε μέγας ιστοριοδίφης κ. Σμερδαλέε και θεωρώ μεγίστην τύχην το ότι αντελήφθην την ύπαρξίν σας ολίγον προτού μεταβώ εις τα Ηλύσια Πεδία
Μετά πάσης τιμής
Β.
3) Το γεγονός ότι η αείμνηστος μήτηρ μου ήτο σλαβόφωνη δεν μοί δίδει το δικαίωμα να παραποιώ την αλήθειαν. Δυστυχώς, δεν επρόλαβα να της κάμω τέστ DNA διά νά ίδω αν ήτο γνησία Σλάβα ή εκσλαβισμένη Ρωμιά.
—-
Βρε Βάταλέ μου, αν είναι δυνατόν Γέρων και σώφρων δια του γήρατός σου να γράφεις τέτοια πράγματα.
Δεν μπορούν να οριστούν γενετικά οι διάφορες και ιστορικά εφήμερες εθνοτικές και γλωσσικές κατηγορίες. Δεν υπάρχουν «γενετικά γνήσια Σλάβοι» και δεν υπάρχουν «γενετικά γνήσιοι Ρωμιοί».
Έχεις ζήσει στην Αμερική. Θα έλεγες ποτέ ότι υπάρχουν «γενετικά γνήσιοι Αμερικάνοι»; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως Αμερικάνοι και οι άλλοι τους ξεχωρίζουν αμέσως σαν Αμερικάνους και που είναι φορείς του Αεμρικανικού πολιτισμού και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την «Αμερική»/ΗΠΑ.
Η αείμνηστη βαταλομήτωρ σίγουρα δεν ήταν «Σλάβα» και σίγουρα δεν μιλούσε «Σλαβικά». Οι αδιαφοροποίητοι «Σλάβοι» εξαφανίστηκαν ως εθνοτική κατηγορία γύρω στο 1000. Μετά το 1000 υπάρχουν λίγο πολύ διαφοροποιημένοι ΠΡΟΝΕΩΤΕΡΙΚΟΙ Βούλγαροι, Σέρβοι κλπ.
Οι Ρωμαίοι από την άλλη, το ισχυρό τους όπλο ήταν ανέκαθεν η υπερσυμπεριληπτικότητά τους (ultrainclusiveness).
Τι γράφει στην εισαγωγή του τετράγλωσσου λεξικού ο Βλάχος Δανιήλ Μοσχοπολίτης;
Ό,τι γράφει και ο Ιωάννης Κίνναμος 700 χρόνια πριν:
[5.13] ὑφ‘ οὓς ἐτέλουν ἄλλοι τε τῶν ἐν Ῥωμαίοις ἐπιφανεστέρων, καὶ Ἰωάννης ὃν Ἄγγελον ἐπεκάλουν,ἀνὴρ ἐμπειροπόλεμος, καὶ Ἰωάννης ὁ Ἰσής, Πέρσης μὲν τὸ γένος τροφῆς δὲ καὶ διαίτης μεταλαχὼν Ῥωμαϊκῆς.
Μπορεί κάποιος «Πέρσης το γένος» (Τούρκος) να είναι «εκ των εν Ρωμαίοις επιφανέστερων»; Φυσικά και μπορεί αρκεί να υιοθετήσει την «Ρωμαϊκή δίαιτα» (= τρόπο ζωής). «Προμαχών των Ρωμαίων» κατά των Σελτζούκων Τούρκων ήταν ο τουρκογενής Ιωάννης Αξούχ.
Θα σκεφτόσουν ποτέ να ζητήσεις «τεστ DNA» για τον Ηρόδοτο; Η μισή Αλικαρνασσός είχε καρικά ονόματα, όπως ο πατέρας και ο θείος του Ηροδότου. Ήταν Έλληνας ο Ηρόδοτος; Φυσικά και ήταν αφού είχε «ελληνική δίαιτα» και αυτοπροσδιοριζόταν ως Έλληνας.
Ξέρει κανείς από που κρατούσε η σκούφια του Ευκλείδη; Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ήταν ένας ελληνόφωνος μαθηματικός στην πρώιμη ελληνιστική Αλεξάνδρεια.
Βάταλε, δεν μου απάντησες στο άλλο που σε ρώτησα. Μιας και κατάφερες να βρεις και αυτό το βιβλίο για την ενδυμασία των Στρατιωτών Αγίων … μπορείς να βρεις τα βιβλία του Peter Heather που σου ζήτησα στο άλλο σχόλιο;
Αγαπητέ κ. Σμερδαλέε
1) Δεν διαφωνώ εις όσα υπέροχα μοί γράφετε διά την αείμνηστον μητέρα μου. Απλώς, έχω παρασυρθή από τον ελληνόψυχον πατέρα μου που την εθεώρει εκσλαβισμένη Ελληνίδα.
2) Δυστυχώς, δεν διαθέτω τα 4 βιβλία επιθυμείτε. Τo μόνο που διαθέτω είναι
Peter Heather + John Matthews, «Goths in the fourth century», 1991
http://www.docdroid.net/AuRrl5x/peter-heather-john-matthews-goths-in-the-fourth-century-1991.pdf.html
Ωστόσον, υπάρχει εις epub και το «Empires and Barbarians: The Fall of Rome and the Birth of Europe»
http://el.bookzz.org/book/1253322/82a8de
Επίσης, σάς συνιστώ να καταβιβάσητε εις epub το μνημειώδες «The Fall of the Roman Empire: A New History of Rome and the Barbarians»
http://el.bookzz.org/book/1310149/bd25d0
καθώς και το προσφάτως (2013) εκδοθέν «The Restoration of Rome: Barbarian Popes and Imperial Pretenders» και πάλιν εις epub
http://el.bookzz.org/book/2325447/2d0e8d
Μετά τιμής
Β.
Α ευχαριστώ!
Σε ρώτησα γιατί συνήθως βρίσκεις τα πάντα και ο Peter Heather έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα βιβλία για την σχέση Ρωμαίων και βαρβάρων κατά την περίοδο 250-500 μ.Χ.
(Για να δω αν θα τα καταφέρω με τις εικόνες):
εικόνα1
εικόνα2
εικόνα3
εικόνα4
εικόνα5
εικόνα6
εικόνα7
Simpl, σου «βελτίωσα» λίγο τις εικόνες γιατί τις έβλεπα εγώ, αλλά δεν φαινόταν στα γενικά σχόλια.
Νάτοι οι «ιμάντες» του Λυδού 🙂
Δες κι αυτό το γιουτουμπάκι:
Ευχαριστώ, Σμερδαλέε.
Κύριε Σμερδαλέε,
επειδή διεπίστωσα ότι το epub του «Empires and Barbarians: The Fall of Rome and the Birth of Europe», (1η έκδοσις 2009) έχει πρόβλημα και δεν ανοίγει, το μετέτρεψα εις pdf (όχι και τόσον σόϊ, αλλά κάμνει θαυμάσια την δουλειάν του με δυνατότητα search των λέξεων) και δύνασθε να το καταβιβάσητε υμείς και οι ρέκται αναγνώσται σας ενταύθα
http://www.docdroid.net/n1pygNq/peter-heather-empires-and-barbarians-the-fall-of-rome-and-the-birth-of-europe-2009.pdf.html
Μετά πάσης τιμής
Β.
Βάταλε, ξεπέρασες και τον Ερμή ως «δώτωρ εάων».
Χίλια ευχαριστώ για το Empires and Barbarians του Peter Heather που τυχαίνει να είναι ένα από τα καλύτερα ιστορικά βιβλία που έχω διαβάσει και ξέρεις ότι έχω διαβάσει πολλά και καλά.
Βάζω στο πρόγραμμα μια μελλοντική ανάρτηση γι΄αυτό το καταπληκτικό βιβλίο που μας προσέφερες!
Α Βάταλε ξέχασα να σου πω … πρόσθεσα μερικές ωραίες εικόνες από το βιβλίο που μας πρόσφερες χθες για την ενδυμασία των Στρατιωτών Αγίων.
Υπάρχει μια πολύ ωραία εικόνα του ψηφιδωτού της Ραβέννας που ονομάζεται Christus miles (Ο Χριστός Στρατιώτης, περ. 500 μ.Χ.) στην οποία, ο Χριστός φοράει campagi militares (κάμπαγους).
Και υπάρχει μία πολύ ωραία εικόνα του Αγίου Θεοδώρου από μοναστήρι της Πάτμου με ρεαλιστική στρατιωτική στολή και «τσερβούλια»:
1) Αναμένω πώς και πώς την ανάρτησιν διά το «Empires and Barbarians» (ελπίζω να προλάβω να την αναγνώσω προτού μεταβώ εις τον Αχέροντα) ευελπιστών ότι θα σταθήτε και εις τον βρωμερόν ρόλον των Γαλιλαίων, αν και οι Ρωμαιοκαθολικοί με την σώφρονα πολιτικήν των εδημιούργησαν την Ευρώπην μέσα από το χάος των Βαρβαρικών Επιδρομών
2) Χαίρομαι που ευρήκατε χρήσιμον το βιβλίον του Πέτρου Ρείκη (Peter Heather). Όσον διά τας εικόνας του Ραββίνου Χριστού και του ιστορικώς ανυπάρκτου Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος που επισημάνατε, είναι όντως εκπληκτικαί και με πολλάς προεκτάσεις και διδάγματα
Β.
Αναμένω πώς και πώς την ανάρτησιν διά το «Empires and Barbarians» (ελπίζω να προλάβω να την αναγνώσω προτού μεταβώ εις τον Αχέροντα)
—-
Μη φοβάσαι, ο κλυτόπωλος έβαλε wireless στο παλάτι του, για να κάνει Online αγορές η Κόρη κατά το εξάμηνο που δεν μπορεί να επισκεφτεί η ίδια τα μαγαζιά.
Βάταλε, θα σου αναθέσω ακόμα δύο διερευνήσεις.
Δες αν μπορείς να βρεις:
1) το βιβλίο του Michael Whitby για τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο και τον ιστορικό του Θεοφύλακτο τον Σιμοκάτη.
2) Την βελτιωμένη/αναθεωρημένη από τον Αντώνη Καλδέλλη επανέκδοση της αγγλικής μετάφρασης των «Πολέμων» του Προκοπίου του Dewing (και εμπουλισμένη με ωραιές σημειώσεις, χάρτες και σχεδιαγράμματα μαχών).
Εντιμώτατε κ. Σμερδαλέε,
1) Υπάρχουσι αμφότερα: α) Οι «Πόλεμοι του Ιουστινιανού» του Ελληνοψύχου Προκοπίου Καισαρείας εις μετάφρασιν Dewing και επιμέλειαν του αναρχοκομμουνιστού ανθέλληνος Αντωνίου Καλδέλλη (1η έκδοσις 2014). Πρόκειται ακριβώς διά το ίδιον βιβλίον που πωλεί η Amazon με δυνατότητα search
http://www.docdroid.net/EpQB3as/prokopios-the-wars-of-justinian-2014-anthony-kaldellis-h-b-dewing.pdf.html
β) Το αποκαλυπτικόν σύγγραμμα του Michael Whitby, «The Emperor Maurice and his historian, Theophylact Simocatta on Persian and Balkan warfare», 1η έκδοσις 1998, το οποίον όμως στερείται εξωφύλλου και δυνατότητος search, ωστόσον είναι πλήρες (400 σελίδες)
http://www.docdroid.net/4UgAVXe/michael-whitby-the-emperor-maurice-and-his-historian-theophylact-simocatta-on-persian-and-balkan-warfare-1998.pdf.html
3) Επίσης, σάς προσφέρω και τους 3 Τόμους του περιφήμου Βυζαντινού Λεξικού της Οξφόρδης (1η έκδοσις 1991), αν και είναι βέβαιον ότι την διαθέτετε εν τη πλουσιωτάτη βιβλιοθήκη σας
http://www.docdroid.net/FzrTqxX/oxford-dictionary-of-byzantium-3-volumes-1991.pdf.html
4) Τέλος, μιά και ασχολείσθε μαζί του εις την παρούσαν θαυμασίαν ανάρτησιν, σάς προσφέρω την Ιστορίαν του Ελληνοψύχου (και λαμπρού αττικιστού εις το ύφος) Λέοντος του Διακόνου εις αγγλικήν μετάφρασιν με δυνατότητα search. Πρόκειται διά μίαν λαμπράν έκδοσιν του Πανεπιστημίου του Χάρβαρδ (2005)
http://www.docdroid.net/BZWUkzm/the-history-of-leo-the-deacon-2005.pdf.html
5) Ενημερώνω τους Ρωμιούς αναγνώστας σας ότι το ελληνικόν πρωτότυπον της Ιστορίας του Λέοντος Διακονου το ευρίσκομεν εις την Ρωσσικήν Ιστοσελίδα khazarzar, διότι η βρωμερά «Αποστολική Διακονία» της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν επιθυμεί να το αναβιβάση εις τον ουρανόν του Διαδικτύου, διά να μή εξυπνήσουν οι αποβλακωμένοι Ρωμιοί
Click to access Historia.pdf
Μετά πάσης τιμής
Γέρων Βάταλος
ΥΓ: Μετά από τόσας προσφοράς, ελπίζω να με ανακηρύξητε «Μέγαν Ευεργέτην του παρόντος Σμερδαλείου Ιστολογίου, διά να τύχω ευμενούς μεταχειρήσεως υπό του ελληνολάτρου Χάροντος, ότε τον συναντήσω εις τον ποταμόν Αχέροντα.
Τέλος, επιτρέψατέ μοι να σάς καταγγείλω δημοσίως, αγαπητέ κ. Σμερδαλέε, διότι ουδέποτε ενημερώσατε τους αποβλακωμένους (από τας χριστιανικάς παρλαπίπας) αναγνώστας σας, πού δύνανται να καταβιβάσωσι τα πρωτότυπα ελληνικά κείμενα των Βυζαντινών συγγραφέων με τους οποίους καταγίνεσθε ολημερίς και ολονυκτίς.
ΙΔΟΥ ο πίναξ της Ρωσσικής Ιστοσελίδος που είναι σκέτος θησαυρός
http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/
Αααα, 1000 ευχαριστώ κύριε «Δῶτορ ἐάων» Βάταλε!
Είναι έκτακτα τα βιβλία. Ο Προκόπιος (από την Παλαιστίνη) πρέπει να ήταν και «δικός σας» της «πατρώας» θρησκείας.
Τι σου φταίει βρε Βάταλέ μου ο εξαιρετικότατος Καλδέλλης; Αν δεν είναι ήδη ο κορυφαίος Έλληνας βυζαντινολόγος (ήτοι μελετητής των Μεσαιωνικών Ρωμαίων) … οδεύει προς την κορυφή.
Επειδή δηλαδή ο άνθρωπος λέει τα πράματα με το όνομά τους και παρουσιάζει τους Ρωμαίους ως … Ρωμαίους … τον έκανες και «ανθέλληνα αναρχοκομμουνιστή»;
Για να τον συμπαθήσεις σου συνιστώ να διαβάσεις την δουλειά που έκανε ο Καλδέλλης μεταφράζοντας τα λόγια και ερμηνεύοντας την ιδεολογία του μεταβυζαντινού Λαόνικου Χαλκοκονδύλη (εδώ και εδώ) … όπου τον παρουσιάζει ως Έλληνα και όχι Ρωμαίο (αφού έτσι έβλεπε τους ελληνόφωνους ο ίδιος)
Την μεταφρασμένη ιστορία του Λέοντος την έχω, αλλά καλά έκανες και την χορήγησες, για να είναι προσιτή σε όποιον ενδιαφέρεται.
Βέβαια θα σε μαλώσω που χαρακτήρισες «ελληνόψυχο» τον Λεόντα τον Διάκονο. Ήταν ακριβώς το αντίθετο γιατί, όπως έγραψε ο ίδιος: «εγώ προτιμώ να συμβαδίσω με τον θείο Δαβίδ και να θεωρήσω τον σεισμό Θεού επίσκεψη/επισκοπή παρά να πιστέψω τις «εικαιομυθίες» (εἰκαῖος = άσκοπος, άχρηστος») των Ελλήνων και των μαθηματικών» στην ερμηνεία του σεισμού («ἔνοσις, κλόνος») ως φαινομένου.
Πιο ξεκάθαρη έκφραση ανθελληνοψυχίας και «βυζαντινού σκοταδισμού» δεν γίνεται !!! 🙂 🙂
αἴτιον δὲ τῆς τοσαύτης ἐνόσεως καὶ κινήσεως ἀτμοὺς μὲν οἱ μαθηματικοὶ καὶ ἀναθυμιάσεις μυθολογοῦσί τινας, ἐναποκλειομένας τοῖς κόλποις τῆς γῆς, αὖθίς τε εἰς πνεῦμα καταιγίδος συνισταμένας, ἐπεὶ μὴ ἀθρόον συμβαίνει τὴν διαπνοὴν τούτων ἐκτρέχειν, διὰ τὴν τῶν πόρων στενότητα, συνειλεῖσθαί τε καὶ περιδινεῖσθαι, καὶ τὰ κοῖλα περιδονεῖν μετὰ σφοδρᾶς τῆς κινήσεως, καὶ τὸ ἐπιπροσθοῦν καὶ περιέχον ἅπαν σαλεύειν, ἕως ἂν ἐκ τοῦ τέως εἵργοντος διεκπνεύσωσι, καὶ πρὸς τὰ ἔξωθεν ἐξατμισθέντα εἰς τὸν ὁμογενῆ διασκεδασθεῖεν ἀέρα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἡ τῶν Ἑλλήνων εἰκαιομυθία πρὸς τὸ ταύτῃ δοκοῦν ἐξηγήσατο. ἐγὼ δὲ τῷ θείῳ Δαβὶδ συνεπόμενος, ἐπισκοπῇ φαίην τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς τὸν τοσοῦτον κλόνον ἐγγίνεσθαι
Αγαπητέ κ. Σμερδαλέε,
δεν τα ξεύρετε καλώς τα του Λέοντος Διακόνου. «Το έπαιζε» ανθέλλην, διότι ήτο διάκονος των Γαλιλαίων και ήθελε να τον αφήνουν απερίσπαστον, ώστε να δύναται κρυφίως να σώζη και να αντιγράφη τα ελληνικά συγγράμματα, που ανεκάλυπτε εις τας μονάς των Γαλιλαίων.
Συμφώνως με όλας τας ενδείξεις (η έρευνα ευρίσκεται εν εξελίξει) ο Λέων ο Διάκονος διέσωσε τα συγγράμματα του Θείου Ιουλιανού, που είχε πρωτοδιασώσει ο ελληνολάτρης Πατριάρχης Φώτιος. Άλλωστε, το εξαίσιον αττικόν ύφος του είναι ο αψευδέστερος μάρτυς της ελληνολατρίας του.
Β.
ΥΓ: Ελησμονήσατε να με ανακήρυξετε «Μέγαν Ευεργέτην του Σμερδαλείου Ιστολογίου». Διατί, άραγε; Έπεσε τηλεφώνημα από την κλίκαν του Μεταλληνού;
1) Άλλωστε, το εξαίσιον αττικόν ύφος του είναι ο αψευδέστερος μάρτυς της ελληνολατρίας του.
—-
Βρε Βάταλε, το «αττικόν ύφος» ήταν χαρακτηριστικό κάθε μορφωμένου «Γαλιλαίου» (μορφωμένου χριστιανού Ρωμαίου).
Σύμφωνα με τον Potter, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ρητορικώς ανήκε στο ίδιο επίπεδο με τα πολυθεϊστικά μεγαθήρια της ρητορικής της εποχής του Λιβάνιο κια Θεμίστιο.
2) ΥΓ: Ελησμονήσατε να με ανακήρυξετε «Μέγαν Ευεργέτην του Σμερδαλείου Ιστολογίου». Διατί, άραγε; Έπεσε τηλεφώνημα από την κλίκαν του Μεταλληνού;
Βιάστηκες να μιλήσεις και θα το μετανοιώσεις. Περίμενε να δεις τι ανάρτηση σου ετοιμάζω.
Λοιπόν Βάταλε, ορίστε τι γράφει ο Potter στην σλδ 572 για τους χριστιανούς ρήτορες που έθεσαν την τέχνη της «ελληνικής ρητορίας» στην διάθεση της Εκκλησίας.
Πριν έκανα λάθος. Είναι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και όχι ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός αυτός που ο Potter θεωρεί ως αντάξιο του Λιβανίου στην ρητορική. Βέβαια, ο Γρηγόριος και ο Μέγας Βασίλειος, είχαν λάβει και αυτοί εξαιρετική ελληνική παιδεία και, ως γνωστόν, είχαν υπάρξει συμμαθητές του αγαπημένου σου Ιουλιανού στην Αθήνα.
Αγαπητέ κ. Σμερδαλέε,
δεν επερίμενα τον Potter διά να πληροφορηθώ εις τα 80 μου ότι οι μισέλληνες Τρείς Ιεράρχαι είχον αρίστην ελληνικήν παιδείαν με πρώτον και καλύτερον τον Ιερόν Χρυσόστομον, που ωμίλει + έγραφε τα ελληνικά καλύτερον του Λιβανίου, διό και προυξένησε τόσον κακόν εις την Ελληνικήν Φυλήν. Μή ξεχνάτε ότι ο Αδόλφος Χίτλερ διά της εξόχου ρητορικής του εμάγευσε και παρεπλάνησεν εν μορφωμένον Έθνος ως οι Γερμανοί. Η Ρητορική Τέχνη είναι εκ των ών ούκ άνευ διά να διοικήσης έναν Λαόν.
1) ΣΑΣ ΕΡΩΤΩ: Έχετε ποτέ αναγνώσει το «Προς τους Νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων» του Μ. Βασιλείου; Αν ναί, τι αποκομίσατε; Ο «σοφώτερος του Αριστοτέλους» (κατά τον πανίβλακα παπα-Μεταλληνόν) αυτός Ιεράρχης διαστρέφει κάθε πτυχή του Ελληνικού Πολιτισμού και φθάνει να υποστηρίζη ότι ο θείος Πλάτων επέλεξε τον Κολωνόν διά να ιδρύση την Ακαδημείαν του, επειδή ο Κολωνός έχει το χειρότερον κλίμα της Αττικής και ήθελε να υποφέρουν οι μαθηταί του!
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_de_legendis_gentilium_libris.htm
2) Με την ευκαιρίαν της αναφοράς σας εις τον κομπλεξικόν μισέλληνα Γρηγόριον Ναζιανζηνόν (το πώς έπεισε τον τραχύν Μέγαν Θεοδόσιον να επαναφέρη τω 380 την Ορθοδοξίαν εις βάρος των Αρειανών παραμένει εν από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Ιστορίας) προσφέρω εις υμάς και εις τους αποβλακωμένους από την προπαγάνδαν των Γαλιλαίων αναγνώστας σας τα επιγράμματα του Ναζιανζηνού (γραμμένα εις ομηρικήν γλώσσαν) από τας εκδόσεις Loeb, με το πρωτότυπον κείμενον αριστερά και την αγγλικήν μετάφρασιν δεξιά. Όποιος τα αναγνώση, θα αντιληφθή πόσον Μισέλλην ήτο ο άνθρωπος που εδημιούργησε εκ του μηδενός το Χριστιανικόν Δόγμα της Αγίας Τριάδος
http://www.docdroid.net/taTwx4Y/-loeb-greek-anthology-2-5.pdf.html
Μετά πάσης τιμής
Γέρων Βάταλος
1)Ο Αχόλιος Θεσσαλονίκης έπεισε τον Θεοδόσιο να ακολουθήσει την θρησκευτική γραμμή που ακολούθησε. Όταν ο Θεοδόσιος διόρισε τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως είχε ήδη νουθετηθεί από τον Αχόλιο. Βέβαια, η αποστολή του Γρηγορίου ήταν να χρησιμοποιήσει την ρητορική του δεινότητα για να πείσει τους πάμπολλους αρειανούς Κωνσταντινουπολίτες να επανέλθουν στο νικαιακό δόγμα.
2)δεν επερίμενα τον Potter διά να πληροφορηθώ εις τα 80 μου ότι οι μισέλληνες Τρείς Ιεράρχαι είχον αρίστην ελληνικήν παιδείαν με πρώτον και καλύτερον τον Ιερόν Χρυσόστομον, που ωμίλει + έγραφε τα ελληνικά καλύτερον του Λιβανίου, διό και προυξένησε τόσον κακόν εις την Ελληνικήν Φυλήν.
—-
Άρα συμφωνούμε ότι η «αττικίζουσα Ελληνική» του Λέοντος του Διακόνου δεν σημαίνει ότι ο ιστορικός ήταν «ελληνόψυχος». Ο άνθρωπος ήταν ακραιφνής «Γαλιλαίος».
Ούτε δημιούργησε το τριαδικό δόγμα εκ του μηδενός ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός, ούτε έπεισε τον Θεοδόσιο να προτιμήσει την Ορθοδοξία. Το τριαδικό δόγμα υπάρχει ήδη από το 2ο αιώνα μ.Χ. Ο Θεοδόσιος ήταν υποστηρικτής της Συνόδου της Νίκαιας και ο ίδιος επέλεξε τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό για επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Αργότερα, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο ίδιος παραιτήθηκε από τη θέση του. Δε χρειάστηκε να πείσει κάποιον.